Pinksteren. Het feest van de verwondering

Zoals mensen in Jeruzalem destijds op de dag van Pinksteren de apostelen hoorden spreken in hun eigen moedertaal, zo hoorden de mensen in de St. Augustinuskerk op de dag van Pinksteren medeparochianen het pinkstergebed uitspreken in hun eigen moedertaal. Mensen uit Brazilië, Suriname, Syrië, Engeland, Curacao, Argentinië en Indonesië. Om daarna een kaars aan te steken op de zevenarmige kandelaar op het altaar. Om de veelkleurigheid te onderstrepen staan in de kerk de vlaggetjes van deze en andere landen waar parochianen vandaan komen.

In zijn prachtige overweging gebruikte pastor Fons Litjens veelvuldig de woorden verwondering, wonderlijk en wonder. “Het is een wonder dat we kunnen ademhalen, zingen en spreken. Zo vanzelfsprekend is dat niet. Vraag maar aan mensen met astma of corona.  Hoe al onze ledematen kunnen samenwerken is ook niet vanzelfsprekend. Mensen zitten wonderlijk in elkaar. Net als onze kerkgemeenschap hier. We zijn afkomstig uit verschillende landen en culturen en geen familie van elkaar. En toch vormen we één geloofsgemeenschap. Wonderlijk ook dat mensen elkaar vergeven en een nieuw begin maken. Zo vanzelfsprekend is dat niet. Wel dat iedere dag een nieuwe kans geeft.”